Karin Hofland is 28 jaar werkzaam als operatie-assistente, waarvan zeven jaar in dienst van de MCGroep. Toen ze dan ook een onregelmatigheid in haar borst ontdekte, zat ze dicht bij het vuur en kon de volgende dag al terecht voor onderzoek. De diagnose was schrikken: kanker. Na de operatie volgde een chemokuur van zes sessies, die ze minder erg heeft ervaren als haar werd voorgespiegeld.
“Ik vond het voor mijn omgeving lastiger. Puberende zonen praten niet zo gemakkelijk over dit soort zaken en er kwam erg veel op het bordje van mijn partner.” Toch bleef haar situatie bespreekbaar binnen het gezin. Alles leidde ertoe dat ze anders in het leven kwam te staan: “Ik maak me niet meer druk om veel dingen en ga dat ook zeker niet meer doen”.
Door haar werk kende ze Leo Hansen (chirurg) en zijn vrouw Marijke, gastvrouw van het Toon Hermans Huis. Zij wezen haar op het bestaan van het Toon Hermans Huis. In eerste instantie was Karin sceptisch hierover. “Ik houd niet van clubjes, zeker niet clubjes van lotgenoten. Dat is alleen maar janken en praten over kanker. Dat gaat mij zeker niet gebeuren,” was haar gedachte.
Toch nam ze de stap om eens een bezoek te brengen en ontdekte hartelijkheid, warmte en de mogelijkheid om mensen te treffen om over de ervaringen met deze nare ziekte, maar ook over alledaagse zaken te praten. Ze heeft niet de behoefte om wekelijks de inloopochtenden te bezoeken, maar is erg enthousiast over de workshops bloemschikken en schilderen.
Ze ervaart het werk van het Toon Hermans Huis als het omzetten van een nare ervaring in iets positiefs en ze is vol lof over het werk van de vrijwilligers. Haar advies is dan ook: “Een drempel is er niet. Kom eens kijken, je bent altijd welkom”.
tekst: Henk ter Beest
foto: E3 Fotografie (Carolien)
redactie: Bodé Media
