Na, door het beroep van haar man, veel in het buitenland gewoond te hebben, belandde Elizabeth van Gilst uiteindelijk in haar huidige woonplaats Lemmer.
Als bij een borstonderzoek blijkt dat de uitslag negatief is, wordt ze niet boos om deze diagnose, maar wel om het feit dat haar dit op vrijdagavond laat, telefonisch wordt meegedeeld. Achteraf bleek het loos alarm. Als ze in 2012 na een heupoperatie pijn in haar borst blijft houden, denkt ze in eerste instantie aan een verrekte spier. Haar huisarts vertrouwt het niet en stuurt haar door voor nader onderzoek. Helaas wederom de diagnose kanker. Deze keer geen boze reactie. “Als er iets is, moet er wat aan gedaan worden en het liefst zo snel mogelijk.” Haar optimisme en haar hang naar het leven geven haar moed: “Hier komen we wel doorheen!”
Het moeilijkst voor haar was het feit dat ze geen regie meer had over haar eigen leven. Maar ook dit wist ze positief om te buigen. Het kaal worden door de chemokuren werd voor haar zelfs een “leuke” tijd: ze vond afleiding in het maken van mutsjes en sjaaltjes. Bovendien pakte ze haar oude hobby, beeldhouwen, weer op.
In januari 2013 had ze haar laatste kuur. Op oudejaarsavond van dat jaar sloot ze de tumultueuze tijd op bijzondere wijze af. Om twaalf uur ’s nachts gooide ze haar agenda van het achterliggende jaar bij de vuurtoren op Texel in het water.
Door te googlen ontdekte ze begin 2014 bij toeval het bestaan van het Toon Hermans Huis. Ze bezocht dezelfde week nog een inloopochtend. “Ik voelde een enorme positiviteit. Wat een energie!” Alle lof voor de vrijwilligers. Vanaf dat moment bezoekt ze alle ochtenden en workshops. “Je kunt met elkaar praten over de dagelijkse dingen. Eigenlijk niet over het ziek zijn. Dat is de positieve kracht.”
tekst: Henk ter Beest
foto: E3 Fotografie (Carolien)
redactie: Bodé Media