Ik moest huilen

Ik moest huilen.
“Huil maar niet”, zeiden ze
“Er zijn zoveel mooie dingen in het leven”
“Richt je leven gewoon anders in”
Ik keek en deed alsof ik lachte.
Maar ik huilde er niet minder om….

Ik moest huilen.
“Huil maar niet, zeiden ze.
“Zet het uit je hoofd, ga even op vakantie”
“En je zal zien dat het daarna beter gaat”
Ik zag een mooi wit strand in mijn hoofd,
Maar ik huilde er niet minder om.

Ik moest huilen.
“Huil maar niet”, zeiden ze
“Ik ken zoveel mensen die dit meemaakten”
“En daar kwam het ook goed mee”
Dapper slikte ik mijn tranen weg
Maar ik huilde er niet minder om.

Ik moest huilen.
“Huil maar”, zei ze, “je hebt gelijk..”
“Het is vreselijk”
“Ik heb geen woorden om je te troosten”
Liefdevol zat ze naast me.
Ik reageerde niet
Maar langzaam, heel langzaam,
Hield het huilen op…

Bovenstaand gedicht is getoond tijdens de lezing op 18 november 2015. Het thema was “Relaties / Naasten bij Kanker”. De lezing werd gehouden door Ilonka Behr en Matthé Bollen. Er was veel ruimte voor vragen, welke (anoniem) tijdens de pauze op briefjes opgesteld werden. Hieronder enkele foto’s.