Archief: Patient

Ik dacht: Dat doe ik wel even… ze halen de kanker weg… dan is het klaar en daarna pak ik mijn oude leven weer op. Nou, écht niet. Alles kost mij moeite en mijn hersenen zijn nog steeds moe. Ik wil niet dramatisch doen, maar ik vond het een hel.

Zie ik ze nog opgroeien? … Soms vliegt het me aan… Gelukkig vind ik een luisterend oor bij de vrijwilligers van het Toon Hermans Huis.

Ik voel me vaak een zeurkous. Die kanker is nu toch voorbij? Mensen vragen niet eens meer hoe het met me gaat. Ik heb nog zoveel klachten maar ik durf het in mijn vriendenkring niet te noemen.

Hoe de vermoeidheid voelt? Alsof er een truck over me heen is gereden…

Er is een leven vóór en een leven ná de kanker. Een groot verschil zit tussen die twee. Wat ik deed en wie ik was is verleden tijd. Ik moet het doen met wat er van mij over is.

Het voelde alsof ik bij elke stap mijn voeten uit de klei moest trekken.

Uitgeput, afgemat, kapot, doodop, knock-out, bekaf, futloos, hondsmoe, leeg, geradbraakt, opgebrand, gebroken, helemaal stuk. Er zullen nog wel meer woorden zijn om te gebruiken. Alleen bij elkaar opgeteld geven ze een beetje weer wat ik voel.

Mijn buurvrouw zorgde ervoor dat ik in beweging bleef. We gingen iedere dag een eind lopen met de honden. Weer of geen weer. Ook als ik geen zin had en al moe werd bij het idee. Ik weet zeker dat het mij lichamelijk heeft geholpen en vooral ook geestelijk heeft het mij goed gedaan

Ik ken mezelf niet terug. Waar is de vrouw gebleven die ik voordien was? De vrouw die hard werkte, alles deed en aanpakte. Ik kon tien dingen tegelijk en van alles organiseren. Daarnaast nog een paar keer in de week naar de sportschool. Waar is ze gebleven? Ze zit nog wel ergens in mijn hoofd en ik mis haar enorm… Mijn lijf wil niet meer. En ook mijn hersenen zijn moe. Het is alsof ik iedere dag een steile berg moet beklimmen. Wanneer mag ik weer eens in de afdaling..?