|
|
|
|
Voor Noordoostpolder, Urk en omstreken
|
|
|
|
Centrum voor leven met en na kanker
|
|
Nieuwsbrief september 2022
|
|
|
|
Donatie Lancaster Garden
|
|
Tijdens het tuinenweekend op 13 en 14 augustus was de Lancaster Garden van Harri en Ank Nienhuis voor het laatst te bewonderen. Harri en Ank schonken woensdag 14 september de opbrengst van deze dagen aan het Toon Hermans Huis Emmeloord.
Elly en Co Orsel namen, namens het Toon Hermans Huis, de cheque ter waarde van € 872,50 dankbaar in ontvangst.
|
|
|
|
Jouw stem is geld waard!
|
Nog niet gestemd? Doe het dan nu!
|
|
Als je een betaalrekening bij de Rabobank hebt, minimaal 12 jaar bent, maar nog geen lid bent, kun je dat gratis en vrijblijvend worden via de Rabo App.
|
Tot en met 27 september kun je nog een stem uitbrengen op 3 verschillende deelnemende verenigingen en stichtingen. Bezoek daartoe rabobank.nl/clubsupport of volg eenvoudig het onderstaande stappenplan:
|
- Log in op je rekening bij de Rabobank op de site of in de app
- Ga via 'Service' naar 'Zelf regelen' en dan naar 'Stem op jouw club'
- Je klikt in de lijst van deelnemende clubs op ‘Het Nieuwe Land’ (helemaal doorscrollen tot je bij de T komt) en vervolgens kies je ‘Toon Hermans Huis Emmeloord' waaronder 'Samenleving’ (enkel aanvinken is niet genoeg) en klik op ‘Stemmen’
- Je kunt nu je Stem bevestigen of eerst nog 2 andere clubs selecteren en daarna je 3 keuzes gezamenlijk bevestigen via 'Stem bevestigen'.
|
|
Even voorstellen Cees Granneman
|
|
Cees is geboren in Kampen. Hij is getrouwd met Alida en ze kregen twee kinderen (een meisje en een jongen) en twee kleinkinderen ( een jongen en een meisje).
Zijn vader was in de Tweede Wereldoorlog al werkzaam in de polder, een echte pionier dus. In 1950 kreeg hij een boerderij toegewezen aan de Casteleynsweg in Emmeloord, de plek van de huidige golfbaan. Cees zou, samen met zijn broer, de boerderij met een kippenstal gaan voortzetten. Op het laatste moment gingen deze plannen niet door. De dag voordat alles geregeld zou worden, kregen ze te horen dat de grond gebruikt ging worden voor de vuilstort en zij moesten verhuizen. Zijn broer begon een boerderij in Zuidelijk- Flevoland en Cees werd benaderd door de firma Kuiken om daar te komen werken in de verkoop. Daar maakte hij de hele ontwikkeling van het bedrijf mee, van agrarische machines tot grondverzet-/asfalteringsmateriaal en kranen.
In zijn vrije tijd sprong hij nog vaak bij op de boerderij. Aan het eind van zijn loopbaan kon hij gebruik maken van de VUT-regeling.
|
Stil zitten was er echter niet bij. Hij verleende nog hand- en spandiensten bij bekenden op de boerderij. Dat werd minder toen hij goede bekenden ging meehelpen machines klaar te maken voor het buitenland, waaronder o.a. het inrichten van containers als werkplaats. Bovendien kreeg hij een nieuwe hobby: het restaureren en onderhouden van een oude trekker.
|
Omdat veel vrienden en kennissen hem adviseerden eens zijn PSA te laten controleren, ging hij in 2015 naar zijn huisarts. Daar hij geen symptomen had die op een kwaal konden wijzen, wilde de arts aanvankelijk niet meewerken. Na flink aandringen vond de controle toch plaats. De uitslag bleek aan de hoge kant te zijn. Daarop volgde een tweede controle die lager uitviel. Er werd toen voor de zekerheid een derde controle uitgevoerd die weer een stuk hoger uitviel. Er volgde een punctie, die uitwees dat er wel degelijk iets aan de hand was. Cees koos voor het laten verwijderen van de prostaat. Er volgde een operatie in Sneek en hij bleef onder controle. De uitslagen waren steeds goed tot begin vorig jaar. Weer een hogere waarde. Meteen naar de uroloog in Sneek om bloed te laten prikken. Deze uitslag was gelukkig weer goed. Er bleken bij de vorige controle buisjes verwisseld te zijn.
|
Vorig jaar ontdekte Cees, bij stom toeval, tijdens het tandenpoetsten dat één amandel nogal rood was. Hoewel hij nergens last van had, ging hij toch maar naar zijn huisarts. De diagnose was: het is waarschijnlijk irritatie. Hij kreeg hiervoor medicatie, maar toen deze geen verbetering gaven, werd hij doorverwezen naar een KNO-arts. Deze dacht dat het een ontsteking was en wilde een antibioticakuur voorschrijven. Op Cees’ dringend verzoek werd er een biopsie gedaan. De uitslag was geruststellend: hij hoefde zich geen zorgen te maken; het was geen keelkanker. Een week later kreeg Cees echter een telefoontje van de arts: “Ik heb me vergist. Het is wel verkeerd!” Hij werd meteen doorverwezen naar het ziekenhuis in Leeuwarden. Een week later is er al een afspraak met een oncoloog. Er volgen allerlei onderzoeken en uiteindelijk wordt besloten tot 35 bestralingen. En dat in Coronatijd. Een pakket van de kleinkinderen met voor iedere bestraling een cadeautje maakte deze periode een stuk lichter. De MRI-scan na afloop van de bestralingen leek goed. Eind augustus jl. volgde een echo en op 13 september kwam de uitslag: Alles is weg!
|
Cees kwam op het spoor van het Toon Hermans Huis door een tip van een van de gastvrouwen dat er een Open Dag zou zijn. Hij heeft deze bezocht. Toen hij een keer bij Elly en Co Orsel was om glazen te brengen voor de activiteit Bloemschikken kreeg hij de vraag of hij iemand kende die kan schilderen, i.v.m. de renovatie van het Toon Hermans Huis. Die vraag leidde er uiteindelijk toe dat Cees (want hij kan ook schilderen) heel wat uurtjes bezig is geweest met schuren, afplakken en schilderen in het Toon Hermans Huis. Ook heeft hij later mee geholpen bij de renovatie van de tuin.
|
Cees’ advies aan mensen die het Toon Hermans Huis nog niet kennen: Kom eens langs! De drempel is erg laag en er wordt niet alleen maar over kanker gesproken!
|
|
Interview door Henk ter Beest
|
|
|
|
|
Wanneer het leven is uitgeleefd
|
|
Obdam, 9 september 2022 – Binnenkort verschijnt ‘Slotakte. Geschiedenis van mijn dood’ van Gertrude Klinkhamer, een intieme, rakende roman met als thema het voltooide leven. Met de uitgebreide aandacht die momenteel wordt geschonken aan het onderwerp levenseinde in eigen regie, bovendien een uiterst relevant boek.
|
Sterven moet je leren
‘Slotakte. Geschiedenis van mijn dood’, verhaalt over de 77-jarige Elsie de Vries bij wie het verlangen naar de dood allengs toeneemt. Naast pogingen zich ‘the art of aging’ eigen te maken verkent Elsie de mogelijkheden om in eigen regie te sterven. De woorden van Nietzsche: ‘Sterven moet je leren. Dan weet je ook wanneer het juiste tijdstip gekomen is’ zijn een inspiratiebron voor haar.
De resterende vrienden en vooral haar enig overgebleven familielid Thomas confronteren haar met zichzelf. De wens op een ‘goede’ manier afscheid te nemen vraagt van haar het geleefde leven nog eenmaal te onderzoeken. Dan wankelt het beeld dat ze in de loop van de jaren van zichzelf heeft opgebouwd.
|
‘Slotakte’ is een roman over fundamentele levensvragen: oud zijn, vriendschap, liefde en dood. Observaties en overpeinzingen vanuit een veranderend perspectief en met een haperend geheugen schetsen het verstrijken van de tijd. Ze laten het eenzame proces zien van iemand die toegroeit naar een dood omdat het leven ‘volleefd’ is.
|
De auteur
Gertrude Klinkhamer (1948) werkte als verpleegkundige, docent geschiedenis, manager van een herberg, projectleider van internationale onderwijsprojecten en zakelijk directeur van museum Naturalis in Leiden. Haar zoektocht eindigde toen zij zelfstandig ging werken als trainer, coach en adviseur. Een vruchtbare periode volgde.
Gedurende haar werkzame leven schreef Klinkhamer talloze beleidsplannen, offertes, rapportages en andere zakelijke teksten, echter pas na haar pensionering ontdekte zij het genoegen van het schrijven van zowel fictie als non-fictie. Ze volgde een aantal schrijfcursussen o.a. aan de Schrijversacademie in Amsterdam en publiceerde zij in 2017 het non-fictie boek ‘Mooi oud zijn, mooi oud worden. Een zoektocht’.
|
|
Nu is er dan de eerste roman van de hand van deze auteur en, ondanks dat zij het zich niet gemakkelijk heeft gemaakt met de zelfgekozen dood als belangrijkste thema, weet zij dat inlevend en respectvol in haar verhaal te brengen. Geïntrigeerd door wat mensen beweegt en de innerlijke zoektocht die daarmee gepaard gaat, waren steeds drijvende krachten in haar arbeidzaam leven en vormen ook nu de rode draad in deze roman. Een boek voor eenieder die wel eens over de dood nadenkt (en wie doet dat niet?), maar ook voor professionals in de zorg en … de beleidsmakers in ons land die hopelijk -mede door dit bijzondere boek- na gaan denken over een verandering van de mankerende wetgeving rondom het vrijwillig beëindigen van een voltooid leven.
|
|
|
|
Boekinformatie
|
‘Slotakte. Geschiedenis van mijn dood’
|
|
wordt uitgegeven door Fugato als 228 pagina’s tellende paperback en kost € 19,95.
|
Het ISBN luidt 978946 443513 9.
|
|
|
|
|
De column van Piet
Identiteit
Soms zou je willen, niet te behoren tot het menselijke ras. Ik las vanmorgen akelige
dingen over Russische soldaten die haasje rep je wegvluchtten van Oekraïense bodem met achterlating van vooral alle decorum. Wie wil je zijn als je uitwerpselen achterlaat in je tijdelijke woonvertrek?! En vooral ook: wie vernedert wie hiermee?
|
Zelf ooit soldaat (68-1), met tegenzin, rukten we soms uit verveling de knopen van ons groene jasje en haalden een nieuw exemplaar bij de fourier. In een groep gaat vaak de enkeling verloren en met hem/haar het normbesef. Voorbeelden genoeg, zie o.a. de nog vers op het oogvlies gebrande boerendemonstraties.
|
Een andere observatie: een achternichtje dat mijn autobiografische roman had gelezen en een leuke email naar me toestuurde nodigde ik uit voor een bezoek omdat ik haar nog nooit live had gesproken. Via het boek had zij zich herkend in sommige personages en beseft: ik hoor er ook bij, het is mijn familie. Het werd een intense ontmoeting waarin we vier uur met elkaar spraken en elkaars gevoelsleven aftastten. Omdat haar ouders vanwege een familieruzie geen contact meer wilden met de naaste familie, had zij zich afgesloten en ontheemd gevoeld.
|
‘De dans van afstand en nabijheid’ is een zinnetje dat ik eens hoorde tijdens een college en dat mij bepaalt bij wie ik ben en wil zijn. Voor mij is dat uit kunnen groeien tot een eigen(aardige) persoonlijkheid die ook graag zo nu en dan bij anderen wil horen. Bijvoorbeeld bij een volk(sdeel) of een (sport)team. Mijn achternichtje, met dezelfde achternaam als die van mij, voelde de kracht van die naam, de historie, onze voorouders.
We hebben elkaar als kuddedier nodig ter bescherming en ter lering en vermaak, zoals we ook de ruimte nodig hebben om ons zelf te (kunnen) zijn, te durven vertrouwen op eigen behoeftes, kennis en kunde.
|
In tijden van crises leer je jezelf goed kennen. Als je een tijd van evalueren gegund wordt is het geweldig leerzaam om terug te kijken naar zo’n periode van zwaar weer. Toen ik op mijn 44e ernstig ziek werd, operaties moest ondergaan en mijn voortbestaan ernstig gevaar liep, werd ik heel onzeker in mijn contacten en bezigheden. Dezelfde gevoelens die zich in mijn puberteit voordeden onderging ik nu als volwassene van middelbare leeftijd. Een raar en vervreemdend, maar ook bekend gevoel, te karakteriseren als ‘Wie ben ik?’ ‘Wat wil ik?’ en
‘Wat is mijn toekomst?’
|
Ik meen het inmiddels te begrijpen: de ziekte overheerste alle andere deelfacetten van mijn persoonlijkheid. Daarom is het zo belangrijk dat je altijd goed in gesprek bent met jezelf, leert te luisteren naar (lichaams)signalen en je weet wie je bent, wat je dwars zit en hoe je gevormd bent.
Gezegend de mens die steeds thuis mag komen in zijn huis maar zich vooral thuis voelt bij wie hij is. Ik gun alle ontheemden, (geluks)zoekers, oorlogsgetroffenen, ernstig zieken, lhbti’ers, hetero’s, boeren en regeerders dat gevoel!
Wie wil jij zijn!?
|
|
|
|
|
|
|
U ontvangt dit bericht omdat u zich hebt aangemeld voor onze nieuwsbrief. Wilt u geen nieuwsbrieven meer ontvangen, dan kunt u zich afmelden door te klikken op 'Afmelden' hieronder
|
|
|
|
Nijenbeek 4-B
8303 ZA Emmeloord
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
