|
|
|
|
Voor Noordoostpolder, Urk en omstreken
|
|
|
|
Centrum voor leven met en na kanker
|
Nieuwsbrief zomer 2022
|
|
|
|
|
|
Activiteiten
Vakantietijd, alle activiteiten liggen stil.
Wel is er elke woensdagochtend gelegenheid om een kopje koffie of thee te komen drinken. En, misschien is dat nog wel belangrijker, elkaar te ontmoeten.
Ook samen lunchen gaat door, 1-maal per maand. De volgende keer is vrijdagochtend 5 augustus 2022 van 12.00-13.30 uur.
|
|
|
Er wordt druk gewerkt aan een nieuw activiteitenprogramma.
Schilderen, voetreflexie, bloemschikken, en nog veel meer, gaan in september weer van start.
Ook zijn er enkele nieuwe activiteiten, zoals een creatieve ochtend met Anneke de Jong.
Piet Talsma gaat drie ochtenden verzorgen. Word je al nieuwsgierig?
Kijk dan vanaf half augustus op de site onder het kopje ‘activiteiten’.
|
|
Goede vakantietijd gewenst,
|
Elly Orsel
Coördinator Activiteiten
|
|
|
|
|
|
|
|
Evenwichtskunstenaars. Over leven met ongeneeslijke kanker.
'Wat zijn de psychologische en praktische gevolgen van het leven met ongeneeslijke kanker naarmate het leven langer duurt dan verwacht, terwijl de voorspelling van een vroegtijdige dood van kracht blijft? Wat zeggen mensen met ongeneeslijke kanker daar zelf over? Hoe gaan zij om met hun situatie en hoe helpt hen dat om hun levenskwaliteit te verhogen?'
|
Auteur Margot Scholte kreeg in 2012 zelf de diagnose van ongeneeslijke kanker. In 2016 besloot zij aan de hand van haar eigen ervaringen en vragen een onderzoek te doen onder lotgenoten. Margot interviewde in totaal 12 lotgenoten. Zijzelf werd geïnterviewd door medeauteur Heleen van Deur. Beiden zijn psycholoog, onderzoeker en trainer.
|
Het boek is opgedeeld in twee delen. Allereerst is daar het verhaal van de lotgenoten, waarbij geluisterd wordt naar belangrijke thema's. Kun je leven met het besef dat je niet meer beter wordt? Kunnen er herstelactiviteiten zijn voor de lichamelijke conditie en je emotionele welzijn en wat houdt dit in? Hoe kijk je naar de toekomst in het besef van de beperkte tijd van leven? Kun je hulp en steun ontvangen van andere mensen, zoals je directe naasten en met de wijdere kring? Hoe verhoud je je tot de direct betrokkenen in het medische circuit?
|
In deel twee reflecteren een viertal specialisten vanuit verschillende vakgebieden op de verhalen van de geïnterviewden.
|
Prof.dr. Tineke Abma kijkt naar de 'inner library', hoe elke patiënt tot een nieuw verhaal komt over zijn leven in relatie en dialoog met anderen en welke plaats het hoofdstuk ziekte in het leven heeft als boek. Waaruit bestaat die bibliotheek van beelden en verhalen over kanker en hoe verhoud je je tot die bibliotheek als je weinig kunt met de bestaande verhalen?
Een van die beelden is een militaire beeldvorming, waarbij woorden naar boven komen als knokken, strijden en vechten. En als het toch niet lukt heb je de strijd verloren. In de interviews blijkt echter dat niemand zich hierin herkent en zelfs razend wordt op deze beeldvorming. Het is geen vechtpartij of topsportprestatie. Het gaat om accepteren dat je ongeneeslijk ziek bent.
Maar het accepteren van het feit dat je ongeneeslijk ziek bent is veel moeilijker dan dat je voor jezelf zou zeggen: 'ze krijgen mij niet klein, ik vecht ertegen'. Het gaat namelijk om een ervaring van pijn, angst, wanhoop, vertwijfeling, verdriet, om de ervaring van geen houvast meer, overgeleverd zijn aan een gebeuren waarover je geen enkele controle meer hebt. Daarin wordt gezocht naar een 'mentaal herstelproces' om aan te duiden dat iedereen worstelt met ingewikkelde existentiële vragen. Dit geldt ook voor de nabije familie en vrienden, professionals en omstanders.
|
Prof.dr. Anne Goossensen neemt ons mee in het doordenken van het existentiële transitieproces. Zij ziet dat alle respondenten deze noodzakelijke overgangsfasen moesten meemaken naar hun wezenlijk veranderde levenssituatie.
|
Dr. Alie Weerman belicht het concept 'herstel'. De geïnterviewden tonen ons op een aangrijpende manier iets van een onbekend gebied: verder leven met een ongeneeslijke vorm van kanker. Een gebied waarin je, zoals een persoon het verwoordt, twee paden tegelijk bewandelt, zowel dat van het leven als van de dood.
|
Prof.dr. Tine van Regelmortel raakt aan het thema veerkracht. De binnenkant van iemand wordt belangrijker. Je wordt duidelijker, selectiever, opener maar ook milder. De kunst van het kleine genieten, de kracht van het geven, maar ook het kunnen nemen. Bouwen aan deze veerkracht helpt je om mentaal te herstellen om verder te kunnen leven. Veerkracht is geen aangeboren persoonlijkheidseigenschap, maar wordt opgebouwd door ervaringen in interactie met de omgeving. Het is dus een dynamisch en relationeel gegeven. Het is de kunst om jezelf te blijven, moedig los te laten, maar ook het leven te blijven omarmen.
|
|
Iedereen zal de verhalen in dit boek anders lezen. Betekenis geven aan iets doen we altijd vanuit ons eigen zijn en onze eigen context. Wat mij raakt is dat alle lotgenoten door alle ellende heen het leven herontdekken. Leven en sterven zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
|
Evenwichtskunstenaars. Over leven met ongeneeslijke kanker.
Margot Scholte, Heleen van Deur
Bussum, uitg. Coutinho, 2019
168 pagina's
ISBN 978 90 469 069 58
|
Margot is op 3 september 2020 overleden. Zij werd 57 jaar.
|
|
Dit boek ligt in het Toon Hermans Huis en mag uitgeleend worden. Vraag ernaar bij de gastvrouw.
|
|
|
Kiezen voor kleine goedheid
|
‘Kleine goedheid doen, daar kies je toch niet voor’ , zei iemand, ‘dat doe je toch gewoon!’ En inderdaad het gebeurt: een stralende lach van een kind, een bemoedigend klopje op de schouder, een welgemeende knuffel, een hartelijk gesprek met een eenzame oudere, een kaartje voor een geslaagde, een appje om iemand succes te wensen . Het zit in ons en gebeurt vaak als vanzelf.
|
|
|
‘Kleine goedheid is een goedheid zonder getuigen, in stilte voltrokken, bescheiden, zonder triomf. Je kunt het zelfs zien als een gedachteloze goedheid, precies omdat het buiten elk systeem, elke religie, elke sociale organisatie valt. Ze is belangeloos, en juist daardoor eeuwig. Zo’n vorm van gedachteloze goedheid lijkt als vanzelf te ontstaan, lijkt er gewoon te zijn’ .
|
|
Uit een column van George Gelauff op de site van NieuwWij
|
|
|
De column van Piet
Het leven is verrukkeluk…
Dichters gaan niet met pensioen: ze gaan dood maar hebben ons nog van alles te vertellen. Hun gesloten ogen hebben ooit hun opmerkelijke observaties aan ons doorgegeven. Met hun taal schiepen zij nieuwe werelden, gaven ons een vernieuwend inkijkje in hun - en onze (binnen)wereld.
|
Ik ben een boerenzoon, de poëzie vond ik in het hooiland, languit liggend in het geurige hooi, op de achtergrond het orkest van tureluur, grutto, kievit en als solist: de hemelse leeuwerik. Later, veel later, ontdekte ik de schoonheid van de taal die vooral dichters zo hartstochtelijk belijden. Troostrijk te ervaren hoe dichtregels vorm kunnen geven aan gevoelens van eenzaamheid, verdriet, vreugde.
|
Het tere bloempje van die kunst om te ontroeren, mededogen op te wekken, te ontstijgen aan het alledaagse verdient onze uiterste zorg. Het nietsontziende raaigras van steeds meer vervlakking en onbeperkte groei domineert ons blikveld en geeft de minderheden van het platteland (boterbloemen, paardebloemen, madeliefjes, zuring, pinksterbloemen) en Nederland geen centimeter ruimte.
|
Dichter und Bauer: een bekende ouverture, waarvan de muziek belangrijker is dan de tekst. Ik weet überhaupt niet, of er (zelfs) sprake is van tekst. Ze, dichter en boer, zouden naast elkaar moeten kunnen bestaan. Ik hoor de dichter het landschap bezingen, de bloem aankleden met adjectieven en superlatieven. Ik zie de biologische boer door kruidige grassen waden, koeien zichtbaar genieten van hun sterrenmaaltijd. Boven het struikgewas dansen hommels en bijen de zomerpolka.
|
Een 92-jarige dichter is gestorven met de jongsachtige uitstraling en de verlegen glimlach van iemand die altijd jong, kwetsbaar en gevoelig is gebleven. Gelukkig hebben we zijn gedichten nog, zijn humorvolle, lichtvoetige verhalen, waarin het vaak over de liefde gaat. Lees bijvoorbeeld eens het slapstickachtige ‘Tot zoens’ of de gedichten ‘Poëzie is een daad’, ‘Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden.’
|
Relativeren kon Remco Campert als de beste. Humor als betrekkelijk onschuldig wapen tegen het allesvernietigende raaigras van de polarisatie gun ik ons: dichters, boeren en iedere andere diversiteit. Aan Campert het laatste woord:
|
Het kind dat net lopen kan
een paar passen doet
op weg naar de stoel
z’n handen uitsteekt
maar de afstand verkeerd schat
en op z’n gezicht valt
|
het is (on)menselijk
als je een gebaar niet voltooien kunt
|
|
|
|
|
|
|
De volgende nieuwsbrief verschijnt medio september.
|
|
|
|
|
|
U ontvangt dit bericht omdat u zich hebt aangemeld voor onze nieuwsbrief. Wilt u geen nieuwsbrieven meer ontvangen, dan kunt u zich afmelden door te klikken op 'Afmelden' hieronder
|
|
|
|
Nijenbeek 4-B
8303 ZA Emmeloord
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
