|
|
|
|
Voor Noordoostpolder, Urk en omstreken
|
|
|
|
Centrum voor leven met en na kanker
|
|
Nieuwsbrief december 2022
|
|
|
|
De winter is nu echt in aantocht. Wandelend in de natuur genieten we van de omgeving. Ook in de winter is de natuur prachtig!
|
We kunnen terugkijken op een bijzonder jaar waarin ons Toon Hermans Huis Emmeloord haar 10-jarig jubileum vierde! Dit jubileum wilden we niet zomaar voorbij laten gaan. Daarom hebben we op 17 november 2022 een symposium met het motto: ‘Samen sterker tegen kanker’ georganiseerd waar ongeveer 100 personen bij aanwezig waren. Daarnaast organiseerden we op zaterdag 19 november 2022 een Open Huis. Op deze dag hebben velen ons centrum bezocht om kennis te maken met de vrijwilligers van ons centrum en een beeld te krijgen van de activiteiten die we voor onze gasten organiseren.
|
Als bestuur zijn we trots op onze vrijwilligers. Het is fijn dat je met je verhaal bij de vrijwilligers van het THHEmmeloord terecht kunt. Dat ze naar je luisteren, vragen stellen, begrip tonen. Uit het luisterend oor dat de vrijwilligers bieden kun je kracht putten. Ik hoop dat meer mensen het THHEmmeloord weten te vinden en over de ‘drempel’ stappen en zich gesterkt voelen door dat luisterend oor dat we als THHEmmeloord bieden. Op deze manier kan het THHEmmeloord zijn waarvoor het 10 jaar geleden is opgericht, namelijk: een gastvrije ontmoetingsplaats voor haar gasten zijn met aandacht voor elkaar, het voeren van fijne gesprekken en (creatieve) activiteiten met elkaar doen.
|
Namens het bestuur wens ik u allen fijne Kerstdagen en een mooi & hoopvol 2023!
|
Warme groet,
Helga Brenninkmeijer
|
|
|
|
Bedrijven, instellingen, stichtingen, kerken en particulieren die ons dit jaar zo onvoorwaardelijk en belangeloos ondersteunden:
|
De huur van ons Huis, de gastvrije ontvangst tijdens de inloop op woensdag, al die prachtige activiteiten, lezingen, gespreksgroepen, individuele gesprekken, het koekje bij de koffie en alles wat er verder bij komt kijken, zou niet mogelijk zijn zonder jullie hartverwarmende en belangeloze ondersteuning.
|
Bedankt daarvoor!
|
|
|
Vrijdagmiddag, 30 september verzamelden ruim 20 mensen, die op één of andere manier verbonden zijn aan het Toon Hermanshuis, zich op de terp van Schokland waar Schokkergids William Vercraeye al klaar stond met zijn nostalgische tractor, daarachter een kar met ruim voldoende zitplaatsen. Dikke kussens op de houten banken van de kar zorgden ervoor dat we lekker zacht zaten. William begon met zijn verhaal op de terp over Schokland en zei meteen dat het stralende weer absoluut geen Schokkerweer was, want dat gaat gepaard met veel wind en regen. Voor ons een gelukje om onder stralende omstandigheden de rondrit naar de Zuidpunt van Schokland te maken. Als we een dag later zouden zijn geweest hadden we zeker onder Schokker omstandigheden op de kar gezeten. Ik was stiekem blij dat ik nooit een Schokker ben geweest, ik ben meer van de zon en zag op de kar dat de meesten daar wel van hielden. De één met de zonnebril op, de ander met een sjaal en muts, omdat er best wel een windje stond, zeker tijdens de tour over het eiland.
Onderweg stopten we een aantal keren om uitleg te krijgen over onder andere de historie van de teelt van gewassen op het land, het leven van de Schokkers, het verhaal over de vuurtorens op de Zuidpunt, de kerk van Ens nu een legendarische ruïne waar 149 Schokkers liggen herbegraven in 1 grafkelder.
We hebben mooie verhalen gehoord bij de kerk-ruïne en weten nu ook waar de uitdrukking ‘een rijke stinkerd’ vandaan komt. William nam Paulien in de armen om te laten zien hoe de Schokkers elkaar vroeger passeerden over een smalle plank om te voorkomen dat ze natte voeten kregen. Dit zorgde voor hilariteit. Toen we na anderhalf uur weer terugkwamen op de terp, bedankte Elly Schokkergids William voor zijn duidelijke en vooral leuke uitleg over het eiland. Ook het Schokkerlied dat William zong werd gewaardeerd.
|
|
|
|
|
|
|
We sloten de middag af met een kop koffie/thee in het restaurant van Schokland. Hier werd nog gezellig nagepraat. Daarna ging iedereen, met een geschiedenisverhaal over Schokland rijker, huiswaarts. Een middag die zeker voor herhaling vatbaar is en dan misschien een keer met het echte Schokkerweer!
|
|
(tekst en foto's Astrid Vercraeye)
|
|
|
|
|
|
|
|
Jarig Toon Hermans Huis Emmeloord trapt af met boeiend symposium
Stichting Toon Hermans Huis Emmeloord, centrum voor leven met en na kanker, bestaat dit jaar tien jaar. Ter gelegenheid van dit jubileum is er voor ruim 100 genodigden op 17 november een boeiend symposium gehouden met persoonlijke verhalen en ervaringen die iedereen raakte.
|
Boeien en raken
Voorzitter Helga Brenninkmeijer besteedde tijdens haar welkomstwoord de nodige aandacht aan het werk van het centrum, dat uitsluitend door vrijwilligers wordt gerund. Zij benadrukte de betekenis van de samenwerking met andere centra onder de vlag van IPSO.
Sander de Hosson, longarts en gespecialiseerd in kanker en palliatieve zorg, had vervolgens alle aandacht van de aanwezigen. Met een zeer persoonlijke ervaring bij het sterfbed van zijn moeder werd duidelijk waarom hij goede palliatieve zorg zo noodzakelijk vindt. Met aangrijpende voorbeelden uit de praktijk wist hij het publiek niet alleen te boeien maar ook te raken.
|
Comité van aanbeveling
Na de pauze vertelde IPSO-vertegenwoordiger Helen Sijm, vanuit een persoonlijke familie-ervaring, waarom het werk van de centra en IPSO zo belangrijk is. Zij informeerde de genodigden over de rolopvatting van IPSO en haar motivatie om, vanuit haar rol als bestuurder bij PISA, naar de koepelorganisatie over te stappen.
|
En in een interview door Helga Brenninkmeijer met Henny Bogaards, lid van het comité van aanbeveling van het centrum, werd nog eens duidelijk - naast haar eigen ‘drive’ - waarom en hoe een comité kan helpen bij het vergroten van de bekendheid en het verstevigen van het netwerk.
Het was een geslaagde avond en de beoogde ‘spin off’ zal er vast en zeker komen.
|
|
Open Dag ter gelegenheid van 10-jarig bestaan groot succes
Zaterdag, 19 november jl. vond de Open Dag plaats in het Toon Hermans Huis (THH) ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan. Tussen 10.00 uur en 16.00 uur was iedereen welkom om even binnen te lopen en kennis te maken met de mensen in het THH en de activiteiten, die er regelmatig plaatsvinden. De hal was extra feestelijk gemaakt met o.a. kerststerren en nodigde uit om verder te lopen. Op de tafels in de twee gezellige huiskamers stonden mooie mini Cyclamen en bloemstukjes. De gasten werden getrakteerd op een kopje koffie of thee met een smakelijk gebakje erbij. De gastvrouwen en coördinatoren zorgden voor een hartelijke sfeer en bijna als vanzelf ontstonden er geanimeerde gesprekken. Het was een mooi voorbeeld en een goede ervaring van hoe de wekelijkse inloop op woensdagmorgen verloopt.
|
Kennismaken met workshops
Daarna werden de gasten uitgenodigd om eens in de andere ruimten te kijken, om kennis te maken met allerlei activiteiten en workshops met de workshops begeleiders. Daarbij werd je aangeboden om er even in het kort aan mee te doen als je dit wilde, een soort van snuffel activiteit.
In een kleine ruimte was Lenie Rinsma aanwezig, die voetreflex therapie aanbood. Daar werd gretig gebruik van gemaakt.
In de grote ruimte was het een gezellige drukte, met overal tafels met uitstallingen. Co Orsel, Ietje Kodde en Hannie Pepping maakten prachtige bloemschikkingen en legden de fijne kneepjes van het vak uit. De bloemstukjes gingen enthousiast van de hand. Het team van de gespreksgroepen (Henk Evers, Peter van Campen, Gineke Oosterhuis, Erna Harms, Corrie Sleebos, Peter Sleebos) legden afwisselend de zin uit van het mee doen aan een kleine gespreksgroep voor lotgenoten of voor naasten/mantelzorgers. Zo'n groep bied je de mogelijkheid om eens dieper op dingen in te gaan en door te praten over de kanker die je leven op z'n kop heeft gezet.
Anneke de Jong verstaat de kunst om van eenvoudige materialen leuke creatieve dingen te maken. Het werkte aanstekelijk. Hinke Heijboer is kleur- stijl en make-up consulente en zij legde uit wat het dragen van de juiste kleuren voor je doet. Tijdens de behandelingen tegen kanker en daarna kun je er vaak wat grauw uitzien. Dan kun je met het dragen van de juiste kleuren er toch prachtig uitzien, ondanks de moeiten waar je doorheen gaat.
Betty Koekkoek geeft al jaren schilder- en tekenlessen in het THH. Zij liet een paar werken zien, die door de gasten gemaakt zijn. Haar uitleg van de toegepaste technieken was verrassend eenvoudig en uitnodigend.
Pim van der Maden geeft ook al een aantal keren de cursus Fotograferen. Hij leert je om beter en anders te kijken om mooiere foto's te maken. Steeds weer zijn er enthousiaste reacties.
Peter en Corrie geven de workshop Indonesisch Koken, die gretig aftrek vindt. Ze hadden voor deze dag kleine Indonesische hapjes gemaakt, als proeverij van wat er zoal in zo'n workshop gemaakt wordt. De gasten kregen een bordje met drie hapjes, hartig en zoet en iedereen liet het zich lekker smaken.
Sietske Goslicha had hartenkussens gemaakt, ook bekend onder de naam boezemkussens. Ze zijn vervaardigd om pijn en ongemak na borstkanker te verzachten.
De dames Marjon en Atsje van de Hyperbare Zuurstoftherapie uit Sneek (Antonius Ziekenhuis) waren ook de hele dag aanwezig om de hyperbare zuurstoftherapie onder de aandacht te brengen. Deze therapie brengt aanzienlijke verlichting en herstel in de wonden en littekens ontstaan door en na de operatie.
|
|
De hele dag was het de zoete inval; mensen bleven maar komen en weer gaan. Van verschillenden hoorden wij dat ze wel van het THH gehoord hadden, maar aarzelden om een bezoekje te brengen. De Open Dag had de drempel verlaagd en waren ze naar binnen gestapt, verrast door de warme ontvangst en alles wat er geboden werd.
|
|
|
Even voorstellen
|
|
Grietje Faber werd geboren in het Friese Woudsend. Daar doorliep ze de lagere school. Daarna volgde ze het middelbaar onderwijs in Balk en de opleiding tot doktersassistente in Groningen. Met haar diploma op zak kreeg ze haar eerste baan in Leeuwarden en later in Zwolle, waar hun eerste kind wordt geboren. Dit betekent tevens het eind van haar werk als doktersassistente. Ze wil thuis zijn bij de kinderen. Door werk van haar (ex-)man verhuist ze in 1979 naar Emmeloord, waar hun tweede kind wordt geboren. Als de kinderen groter zijn krijgt ze een baan als woonbegeleidster bij het AZC in Luttelgeest. “Een enorm afwisselende, veel omvattende baan; altijd hectiek, maar leuk om te doen.” In 2003 zet ze dit werk voort aan het AZC in Dronten.
|
Daar borstkanker in haar familie voor komt, laat Grietje zich geregeld controleren. Dat de mammografie in januari 2020 niet goed blijkt te zijn, komt dan ook niet als een grote verrassing. “We zijn ermee opgegroeid.” In februari (net voor corona) volgt de eerste chemo. “Het klinkt gek, maar omdat de familieleden die me brachten bij me mochten blijven, was het eigenlijk best wel gezellig.” Maar tijdens de lock-down mocht niemand mee naar binnen. Grietje vond die periode, mede omdat ze ook een immunotherapie onderging, best wel eng. “Gelukkig werd het snel goed weer en kon ik bezoek in de tuin ontvangen.” In augustus zijn de kuren afgelopen. De borstbesparende operatie die volgt gaat goed, waarna bestralingen volgen. “Ik dacht zelf wel naar Leeuwarden te kunnen rijden, maar dat viel zwaar tegen. Toch maar met de taxi.” Op 11 november is de laatste bestraling.
|
Een tijd van revalidatie breekt aan.
De mammografie in september van dit jaar is gelukkig goed. Grietje denkt met, hoe raar het ook klinkt, een prettige gevoel aan de periode van behandeling. “Heel veel lieve en betrokken mensen.” De enige beperking die ze heeft overgehouden aan deze periode is het gebrek aan energie.
Grietje werd geattendeerd op het Toon Hermans Huis door een folder in een map van het Antonius Ziekenhuis in Sneek. Ze zag erg op tegen een bezoek: vind ik de mensen wel leuk, hoe is de sfeer, zijn er alleen maar ernstige gesprekken. Het waren allemaal vragen en onzekerheden die door haar hoofd spookten. “Maar ik werd warm ontvangen. Ik voelde me gelijk op mijn gemak en voelde de klik en herkenning. Ze begrijpen meteen wat je bedoelt.” Het was een opluchting voor haar dat ze uit gesprekken in het Toon Hermans Huis leerde dat het niet raar is te denken dat een periode van behandeling ook voor de naaste omgeving moeilijk is. Het blijkt normaal.
|
|
Na de behandeling viel Grietje wel in het spreekwoordelijke zwarte gat. Wat nu…? Ze slaat bijna geen woensdagochtend over in het Toon Hermans Huis en hoewel ze niet ‘van de clubjes’ is, heeft ze met plezier deelgenomen aan veel activiteiten. Daarnaast kon ze weer voor twee middagen per week aan het werk bij haar oude werkgever, het AZC in Dronten in het taalcafé. “De kers op de taart!
|
|
(interview en foto Henk ter Beest)
|
|
|
|
Obdam, 4 november 2022 – Vorige week verscheen ‘Kanker Finale - Autobiografie van een geplaagde patiënt’ van Job ter Steege. Die titel doet wellicht vermoeden dat het om een somber boek gaat, maar dat is allerminst het geval.
|
De auteur van ‘Kanker Finale’ staat -ondanks dat hij aan het laatste hoofdstuk van zijn leven bezig is- nog altijd positief in het leven. Met diezelfde positiviteit schreef Job zijn ‘Kanker Finale’. Het was beslist niet zijn bedoeling om een boek met een eindeloze narigheid aan ziektes te schrijven, maar juist de lezer te amuseren met humor en afleiding. Job: “het is goed is om nare kwalen af en toe te relativeren en de lach niet te mijden, anders zou je misschien vergeten hoe leuk het leven is.”
|
In ‘Kanker Finale’ komen de vele ziektes en ongevallen aan de orde die Job ter Steege troffen en waarbij prostaatkanker beslist in de finale komt. In 2021 kreeg hij de mare dat hij is uitbehandeld en dat de tijd die hem nog rest (relatief) kort is. Dat weet hij en toch geniet hij nog altijd van de mooie momenten. Zo is hij blij dat hij de verschijning van zijn boek heeft meegemaakt en gaat nu richting de boeklancering, die overigens in besloten kring plaatsvindt in zijn woonplaats.
|
‘Kanker Finale’ zal ongetwijfeld voor veel lezers die, zelf of in hun nabije omgeving, met kanker of een andere ernstige ziekte te maken hebben, voor veel herkenning zorgen, maar dit boek zal vooral een opwekkende en luchtige noot in een moeilijke periode betekenen.
|
Het verdient enorm veel respect hoe deze man in het leven staat, ondanks dat dat leven binnenkort zal ophouden te bestaan. ‘Kanker Finale’ zal ongetwijfeld het effect bij de lezer hebben dat Job met zijn boek voor ogen heeft: de lezer een beetje relativiteitszin bijbrengen en een lach op het gezicht bezorgen.
|
|
‘Kanker Finale’ is overigens niet zijn eerste boek. Eerder schreef Job ter Steege, ‘Navarra’, een boek over reizen en de voorpret van reizen, ‘Verstrikt in het HBO’, een luchtige thriller, ‘Muziekonderwijs in de praktijk’, ‘Muziekonderwijs in pittige columns’ en ‘Prostaatkanker in pittige
|
Boekinformatie
Job te Steege – Kanker Finale. ISBN 9789464657210, 296 pagina’s. € 21,50. Amsterdam: Brave New Books 2022.
|
|
|
Hanny van der Kooij vertrouwt op haar eigen pad: ‘De kanker kan mijn lijf treffen, maar niet mijn ziel’
Welk verhaal geeft uw leven zin? In deze reeks vertellen Trouw-lezers hun zingevingsverhalen. Vandaag: Hanny van der Kooij (1948): ‘Hoe ziek ben ik eigenlijk, vroeg ik aan een arts. Ik heb niet veel klachten.’
Het komt uit Trouw van 10 augustus 2022 door Peter Henk Steenhuis
|
|
Dit artikel is aangereikt door Gerben Schrale.
|
|
|
|
“Ik zie een pad voor me, noem het een zandpad. Het is geen geasfalteerde weg. Die weg is er voor mij, die heb ik te gaan.“
|
De diagnose uitgezaaide borstkanker viel rauw op mijn dak. Dat kon helemaal niet. De dag ervoor had ik met mijn wandelclubje nog zeven kilometer gewandeld bij kasteel Hoekelum in Bennekom. En een dag daarvoor had ik nog meegedaan met aquarobics in het zwembad in Ede. Nog nooit was er zo vaak tegen me gezegd dat ik er goed uit zag. Straks geloven ze niet eens dat ik ziek ben, dacht ik. Dat is nu bijna een jaar geleden. Ik zie er nog steeds goed uit. Ik had een Indische moeder, ik krijg snel een kleurtje. Als ik me zou voelen zoals ik eruit zie, is er niets aan de hand.
|
“Hoe ziek ben ik eigenlijk, vroeg ik een paar weken later aan een arts. Ik heb niet veel klachten. ‘Je hebt een dodelijke ziekte,’ was het antwoord, ‘maar er zijn wel mogelijkheden waardoor je nog een paar jaar goed kunt leven.’ In dat stadium zit ik nu, elke drie weken een infuus. Het is verwarrend, een dodelijke ziekte onder de leden, betrekkelijk weinig klachten, en iedereen die zegt dat je er zo goed uit ziet. Na mijn eerste chemokuur kwam ik in het ziekenhuis met de ambulance. Ik kon alleen nog maar in een stoel zitten. Later zag ik in het verslag van de arts: ‘Mevrouw maakt geen zieke indruk.’ Zelfs toen niet.
|
“Na een paar maanden begon ik mij vervelend te voelen. Ik moest even alleen zijn. Hoe nu verder? Wat is belangrijk, wat niet? Op internet zag ik een individuele retraite langskomen in het Dominicaner klooster in Huissen. Hoewel ik niet katholiek ben, vond ik het heerlijk; ik ging mee in het ritme van het klooster, de lauden, de vespers, de completen.”
|
|
‘De kanker kan wel mijn lijf treffen, maar niet mijn ziel’
|
“Het klooster is een plek waar veel gebeden wordt. Dat voelde ik. Die eerste nacht kwam, als een openbaring, de gedachte in mij op dat de kanker wel mijn lijf kan treffen maar niet mijn ziel. Tijdens een Lectio Divina, een intensieve lezing, bestudeerden we een tekst over een koepelbouwer. Tijdens het bouwen moet hij zijn focus gericht houden op het middelpunt, anders stort zijn bouwwerk in. Later had ik een gesprek met Maria van Mierlo, die de retraite begeleidde. Daarin ontdekte ik dat ook ik mijn focus op het middelpunt moet houden. Er is al een weg voor mij, die hoef ik alleen maar stap voor stap af te leggen. Ik focus nu op de Eeuwige, die was en is en zal zijn. Daar wil ik op vertrouwen, maar als ik boven kom, heb ik veel vragen.
|
“Mijn zusje had ook kanker, zij was 57 toen ze overleed. Toen zij zou gaan sterven, waren we druk met wat er gedaan moest worden. Als je van te voren zou bedenken wat je allemaal moet regelen bij een overlijden, word je gek. We hebben het gered door als familie het leven van dag tot dag te bekijken. Vandaag dit, morgen dat.
|
|
“Veel heb ik geleerd van mijn overleden zusje. Zij had niet zoveel tijd. De tijd die ze had, heeft ze geleefd en herinneringen gemaakt voor haar dierbaren. Als zij dat kan, kan ik het ook.”
|
‘We gaan niet alleen, dat ervaar ik heel sterk’
|
“De eerste nacht thuis na de retraite droomde ik. Ik liep in een ongelooflijk mooi, sprookjesachtig landschap. Ik liep op een pad, er was iemand bij me. We gaan niet alleen, dat ervaar ik heel sterk. We naderden een heuveltje maar ik kon niet zien wat daarachter lag. Er sijpelde water uit een rots. Het was best een beetje eng en spannend. Toen werd ik wakker.
|
“Misschien is dat het pad waarop ik me moet focussen. Er zijn zijpaden, die moet ik niet inslaan. Ik zeg niet dat dat niet gebeurt, ik ben maar een mens. Ik ben veel ouder dan mijn zusje, 73, mijn man is ouder dan ik en ook ziek. Soms pieker ik erover wie er van ons alleen achterblijft. We hebben onze verantwoordelijkheid genomen, we staan ingeschreven bij verschillende instanties. Maar toch kan ik erover piekeren. Dat is zo’n zijpad – niet inslaan.
|
|
“Sinds de retraite ben ik ook gaan mediteren. Dat geeft me rust, en zorgt ervoor dat ik makkelijker mijn focus op het pad weet te houden. Ik begon de dag altijd al met een tekst of een gedicht. Nu begin ik met mediteren, en zulke gedachtes over de toekomst kan ik nu achter me laten. Ik leg ze tijdens de meditatie van me af.”
|
Waarom doe ik vrijwilligerswerk?
|
“Ik ben nu bijna een jaar ziek. Mijn leven is vertraagd. Ik moet niet meer een week in een dag willen stoppen. Ik werk niet meer. Ik bezoek alleen nog twee dames van de kerk, verder doe ik geen vrijwilligerswerk meer, zonder schuldgevoel zowaar.
|
“Dat schuldgevoel, dat heeft met mijn ego te maken. Waarom doe ik dingen? Waarom doe ik vrijwilligerswerk? Met welke intentie? Om een beetje belangrijk te zijn? Ik ben vrij verlegen en bescheiden, maar ik heb toch ook onmisbaar willen zijn, en belangrijk. Ik wil nu niet de kankerpatiënt worden naar wie alle aandacht toegaat. Dat ego, dat wil ik loslaten, dat wil ik ook achter me laten.
|
|
“Ik heb nu nog niet zoveel pijn, ik slik wat paracetamol, de pijn neemt wel toe. Maar straks, hoeveel pijn heb ik straks? Weer zo’n zijpad. Ik wil vertrouwen op mijn eigen pad. En daar op gaan, stap voor stap.”
|
|
|
De column van Piet
Vrijwillig(er)
Ik ga er van uit dat niemand, met een pistool op uw slaap, u verplicht dit uit vrije wil geschreven stukje te lezen. Die vrije wil, zoals altijd discutabel, is dat ook in dit geval, want een zekere A. te E. (red.) is dreigend op de achtergrond aanwezig met het op laten stijgen van een tekstballon die in chocoladeletters DEADLINE proclameert.
|
Vrijwilligheid schept meestal verplichting, oftewel je voelt je verantwoordelijk voor iets of iemand. Men rekent op je. Dus typ ik deze zinnen in de hoop dat ze soepel uit mijn rechtermiddenvinger en linkerwijsvinger ‘vloeien’. Ooit leerde ik blind typen maar duidelijk is, dat de achteruitgang zich ook op dit vlak heeft gemanifesteerd.
|
Zo, aan het einde van het jaar 2022 zou een columnist het jaar in a nutshell nog eens kritisch en met oog voor detail kunnen nalopen. Ik kies daar niet voor: we smachten naar lichtpuntjes in deze donkerte vol crises en dus wil ik liever als een verlate Sinterklaas alleen maar smakelijke pepernoten in een of andere hoek strooien.
|
Terug naar ons uitgangspunt waar het woorddeel ‘vrij’ toe behoort en ‘wil’.
Mooie begrippen vol autonomie en zelfbepaling, al dan niet illusoir.
Een persoonlijk inkijkje:
|
In de prille jaren van mijn bestaan bespeelde ik het orgel van de Hervormde Gemeente te E. in Friesland. Ik herinner me de vrijwilligersbeloning nog al te goed. Een delegatie
(2 mannenbroeders) bracht mij (ook) in december een exemplaar ‘Wie zingt mee?’, een vierstemmig boek vol christelijke liederen waar ik trots mijn naam in kalkte.
|
In datzelfde dorp schreef ik als secretaris van de knapenvereniging de wekelijkse notulen en nam ik een paar jaar later het (wedstrijd)secretariaat van de korfbalclub op me. Tot jongeling uitgegroeid zag men een voorzitter in mij van (jawel) de jongelingsvereniging. Kortom vrijwilliger avant la lettre was ik al vrij vroeg.
|
In mijn lijfblad las ik dat er in 2019 nog gemiddeld 14,6 potentiële mantelzorgers waren per 85-plusser, maar in 2040 zijn dat er nog maar 6,3 Hoe dat ligt bij andere leeftijdsgroepen en zorg/hulpbehoeftigen: ik heb geen idee. Wel weet ik dat de mantelzorger pur sang, een vrijwilliger is wiens letters je in goud mag opschrijven!
|
Lezers van deze nieuwsbrief en dus ook van dit stukje zijn gerelateerd aan het THH als (onbezoldigd) coördinator, bestuurslid, gastvrouw, belangstellende, partner en last but not least bezoekers met serieuze ziekteverschijnselen. De laatstgenoemden krijgen het heftig voor de kiezen. Dankzij de eerstgenoemden, de vrijwilligers, krijgen ze weer wat adem in hun benauwdheid, vinden een rustplek in een losgeslagen kermis zonder attracties.
|
|
2021 was het jaar van de vrijwilliger, 7 december jl. de nationale vrijwilligersdag. Ik ben, tenslotte, een tijdlang gastheer geweest van het onvolprezen THH en natuurlijk doe je het onbetaalde ‘werk’ ook voor jezelf, maar zo nu en dan een aai over de bol krijgen helpt geweldig en daar werk ik, inderdaad ook vrijwillig, graag aan mee…
|
|
|
|
|
|
|
U ontvangt dit bericht omdat u zich hebt aangemeld voor onze nieuwsbrief. Wilt u geen nieuwsbrieven meer ontvangen, dan kunt u zich afmelden door te klikken op 'Afmelden' hieronder
|
|
|
|
Nijenbeek 4-B
8303 ZA Emmeloord
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
