thh-logo-website-the7-250
Voor Noordoostpolder, Urk en omstreken

INLOOPHUIS VOOR MENSEN MET KANKER EN HUN NAASTEN

wellerwaard

Nieuwsbrief november 2021

Van de voorzitter

Lieve mensen,

Het is nu echt herfst! Wandelend in de natuur genieten we van de prachtige herfstkleuren. Wat is de natuur in de herfst toch kleurrijk en mooi!

Met ingang van 1 september 2021 vinden de inloopochtenden in het Toon Hermans Huis Emmeloord op woensdagochtend weer plaats. Daar hebben we naar uit gekeken. Daarnaast organiseren we op beperkte schaal weer activiteiten. Vooral de workshops bloemschikken zijn geliefd. Mooi om te zien dat iedereen met een paar deskundige tips een prachtig en professioneel bloemstuk kan maken!

Als bestuur zijn we trots op onze vrijwilligers. Het is fijn dat je met je verhaal bij de vrijwilligers van het THHEmmeloord terecht kunt. Dat ze naar je luisteren, vragen stellen, begrip tonen. Uit het luisterend oor dat de vrijwilligers bieden kun je kracht putten. Ik hoop dat meer mensen het THHEmmeloord weten te vinden en over de ‘drempel’ stappen en zich gesterkt voelen door dat luisterend oor dat we als THHEmmeloord bieden. Op deze manier kan het THHEmmeloord zijn waarvoor het is opgericht, namelijk: een gastvrije ontmoetingsplaats voor haar gasten zijn met aandacht voor elkaar, het voeren van fijne gesprekken en (creatieve) activiteiten met elkaar doen.

We zijn als THHEmmeloord aan het verkennen of we ook iets kunnen gaan betekenen voor jongeren in de Noordoostpolder die te maken hebben met kanker in hun naaste familie. Ook jongeren kunnen behoefte hebben aan een luisterende oor en als lotgenoten steun bij elkaar zoeken.

Afgelopen jaar heeft Mercatus het gebouw waarin het THHEmmeloord is gevestigd mooi en duurzaam gerenoveerd. Het parkachtige groen tussen de gebouwen wordt de komende tijd nog mooi aangelegd en ingericht. Dan kunnen we komend voorjaar hopelijk weer genieten op het terras bij het THHEmmeloord.

We ontmoeten u graag in ons kleurrijke Toon Hermans Huis Emmeloord!
Geniet nog even van de mooie herfstpracht!

Warme groet,
Helga Brenninkmeijer

Samenkomsten en corona

Het bestuur van het Toon Hermans Huis Emmeloord volgt en onderschrijft de door de gemeente Noordoostpolder geadviseerde maatregelen voor samenkomsten m.b.t. het Coronavirus.
De inloopochtenden op woensdag in het Toon Hermans Huis Emmeloord zijn daarom vooralsnog beschikbaar voor bezoekers. De basismaatregelen (anderhalve meter afstand, handen reinigen, etc.) dienen in acht te worden genomen.
Voor het komen en gaan naar de ruimten in het Huis draagt men een mondkapje. In de geplaceerde situatie kan het mondkapje worden afgedaan.
Gasten wordt geadviseerd de website te raadplegen voor de laatste stand van zaken indien en voor zover er door de (Rijks)overheid veranderingen in de maatregelen worden aangekondigd.

De gemeente Noordoostpolders (N.O.P.) stimuleert het vrijwilligerswerk

Een Noordoostpolders zonder vrijwilligersorganisaties en vrijwilligers is ondenkbaar. De vrijwilligers bevorderen de samenhang en de cohesie in de samenleving. Inwoners die verbonden zijn met elkaar en voor elkaar, dat is de onderliggende gedachte.

De Gemeente heeft voor de vrijwilligers een voorwaardenscheppend beleid met daarbij een adequate uitvoering door onder andere Carrefour. Maatschappelijk betrokken en actief zijn vereist wel een aantal waarborgen waaronder een voldoende verzekering. De Gemeente N.O.P. vindt het belangrijk dat vrijwilligers voldoende verzekerd zijn en heeft een verzekering voor alle vrijwilligers afgesloten. Het is een aanvullende verzekering indien en voor zover de eigen verzekeringen geen dekking geven.

Vrijwilliger zijn bij een maatschappelijke organisatie is het enige vereiste. Een aanmelding en/of registratie is niet nodig. Er zijn geen kosten aan deze verzekering verbonden behoudens in sommige gevallen een Eigen Risico. Je bent verzekerd tijdens het uitoefenen van het vrijwilligerswerk in Nederland.

De risico’s die gedekt zijn omvatten schade die de vrijwilliger zelf heeft of de schade die een ander wordt toegebracht en waarvoor je aansprakelijk bent, inclusief de heen- en terugreis naar/van de locatie(s) waar het vrijwilligerswerk plaatsvindt. De dekking omvat ook de met de schade gemoeide procedures.

Voor de melding van een schade kun je terecht bij het Vrijwilligersmeldpunt van Carrefour. Een uitgebreide brochure over de vrijwilligersverzekering is bij de Gemeente te verkrijgen. De gemeente N.O.P. biedt met deze verzekering een goede waarborg bij het uitoefenen van het vrijwilligerswerk. En dat wordt zeer gewaardeerd.

Hugo Kramer,
bestuurslid

Matthea ten Klooster

Matthea
Screenshot_20211104-193129_Facebook
Ik ben Matthea ten Klooster. Geboren in Den Ham (Overijssel). Mijn werkzame leven ben ik begonnen als doktersassistente. Eerst in het Rijnstate Ziekenhuis in Arnhem en later bij de GGD Jeugdgezondheidszorg in Zwolle. Mijn man Dimitri leerde ik kennen gedurende mijn opleiding tot doktersassistente, tijdens een avondje stappen in Zaal Dijk, Lemele. Toen hij een baan als onderwijzer kreeg in Lelystad zijn we getrouwd. Hoewel we een voorkeur hadden voor Zwolle als woonplaats, werd het uiteindelijk een arbeiderswoning aan een buitenweg tussen Nagele en Urk. In die tijd heb ik via de deeltijd Pabo mijn onderwijsbevoegdheid gehaald en ben ik, na de geboorte van onze jongens, als leerkracht aan de slag gegaan. Eerst 7 jaar op de Dr. Herman Bekiusschool in Lelystad (Speciaal Onderwijs) en vanaf augustus 2015 op basisschool De Regenboog op Urk. Afgelopen augustus kwam ik door mijn ziekte helaas in de WIA terecht en ben ik ‘ontslagen’. Inmiddels wonen we, samen met onze 2 jongens; Bjorn en Mika (14 en 15 jaar) met heel veel plezier, alweer ruim 4 jaar in Emmeloord.

Zomervakantie 2019
Een van mijn grootste hobby’s is reizen; kennismaken met andere culturen en andere omgevingen zien. In de zomervakantie van 2019 gingen we naar Italië, met de bedoeling een kleine rondreis te maken. Onze eerste bestemming was een camping in Toscane. Daar werd ik ziek. De huisarts die we daar raadpleegden, vermoedde een zomergriepje. We hebben de reis voortgezet en o.a. een paar dagen in Rome doorgebracht. Op de weg terug naar een camping in een ander gedeelte van Toscane werden de klachten echter zo ernstig dat we weer een arts hebben geraadpleegd. Dat resulteerde in opname in een ziekenhuis in de buurt van Florence. De diagnose was darmkanker en ik kreeg de keuze tussen een operatie of een chemokuur, wat een maandenlang verblijf in Italië zou betekenen. Ik koos voor een operatie. Bij terugkeer in Nederland kreeg ik uit voorzorg een chemokuur, omdat er toch lymfeklieren besmet bleken. In december toen de kuren klaar waren leek bij de controle alles goed te zijn. Tijdens de controle in maart bleken er echter toch uitzaaiingen naar de lever te zijn. Er volgde weer een operatie. Tijdens de controle 3 maanden na deze operatie bleek de groei toch niet gestopt te zijn en bleken naast opnieuw de lever, ook de longen en eierstokken aangetast te zijn. Wederom volgde een periode van chemokuren, 8 stuks deze keer. Waar de eerste resultaten bij de tussentijdse scan positief leken, bleek er na 8 kuren toch weer een aanzienlijke groei te zijn in alle bekende gebieden. De 2e-lijns chemo stopte dus met werken. Om mijn lichaam wat rust te gunnen en wat tijd te hebben om zelf in te kunnen vullen kreeg ik een pauze van de behandelingen. Er volgden weekendjes weg met mijn schoonzus naar Vlieland, met mijn oudste naar Utrecht en Nunspeet, met mijn jongste naar Zandvoort, met mijn man naar Noordwijk en met het gezin van mijn zwager naar Brabant. Eind april 2021 was er dusdanige groei zichtbaar op de scan, dat een nieuwe behandeling toch weer nodig was. Immunotherapie deze keer. Tot op heden werkt deze immunotherapie beter dan verwacht, waar ik dankbaar voor ben. Toch heb ik de keuze gemaakt om, tot 2 keer toe, tijdelijk te stoppen.

Herinneringen
Dit om weer reizen (naar het buitenland) te kunnen maken. Het kon immers weer na alle coronaperikelen, maar ook omdat ik mij nog goed genoeg voelde & voel om op reis te kunnen gaan zonder hulp van anderen. Alleen dit keer niet om andere culturen te leren kennen, maar voornamelijk om herinneringen achter te laten voor en met de mensen waar ik van hou en om op mijn manier afscheid te kunnen nemen van het leven. Zo ging ik een weekendje naar Amsterdam met mijn jongste zoon, gingen we samen met het gezin van de dochter van Riny naar Italië in de zomer, reisde ik eind september met mijn jongste zoon naar Malaga, Spanje, in de herfstvakantie met de hele schoonfamilie naar Kos, Griekenland en ben ik net terug van een reis naar IJsland met mijn oudste zoon. Nu zijn eerst mijn vriendinnen aan de beurt, met hen ga ik een lang weekend naar Albufeira, Portugal en in januari volgt een midweek naar Ameland met mijn man. Eind november volgt er een hele spannende scan, want wat laat deze zien na 3 maanden zonder therapie? En wat is er dan nog mogelijk om de groei te remmen!. Daarnaast ben ik bezig met het maken van herinneringsboeken, is er door Stichting Komma een videoportret van mij gemaakt en vul ik een kist met maandelijkse presentjes. Zo wil ik graag ook iets tastbaars achterlaten voor als ik er niet meer ben.

Toon Hermans Huis
Tijdens de verjaardag van een vriend, raakte ik in gesprek met zijn schoonmoeder. Dit bleek Riny v/d Schelde te zijn. Zij raadde me aan: “Loop eens binnen bij het Toon Hermans Huis”. De eerste keer was zeker erg onwennig, ook omdat ik een van de jongste lotgenoten ben, maar ik ben na die eerste keer nooit meer weggegaan. Hier mag je zijn wie je bent. Er is ondersteuning en een luisterend oor. Er wordt gelachen, met elkaar meegeleefd, tips gegeven, maar klagen en zeuren mag ook. Je wordt hier gezien, gehoord en gewaardeerd. Ik heb het Toon Hermans Huis tijdens corona dan ook erg gemist. Omdat ik niet meer kan werken heb ik vaak het gevoel dat ik niet meer echt meedoe aan de maatschappij, juist dan is contact met de mensen in het Toon Hermans Huis zo ontzettend belangrijk en fijn.
Veel steun krijg ik ook van mijn oud-collega’s op Urk. Er is een sterke band en we hebben nog steeds contact. Zo gaan we regelmatig uit eten, hebben we spelletjes-avonden en ga ik met regelmaat nog even langs ‘op het werk’ tijdens de koffie- of lunchpauze.

Leef met volle teugen
Mijn motto is: “Leef met volle teugen”, uit het lied van Kinga Bán & Elbert Smelt. Ik heb deze spreuk op mijn arm laten tatoeëren. Ik probeer de tijd die mij nog rest zoveel mogelijk te genieten, te leven. Natuurlijk zijn er momenten dat ik verdrietig en bang ben, maar voor de mensen die ik straks achterlaat wil ik niet het beeld achterlaten van een vrouw, moeder, dochter, zusje of vriendin die niet van het leven met hen genoten heeft en alles uit het leven heeft gehaald!
Ik heb dan ook moeite met de veel gehoorde uitdrukking ‘mijn strijd tegen kanker’. Bij een strijd heb je altijd een kans om te winnen, die kans heb ik helaas niet. Heb ik dan niet hard genoeg gevochten?!...

Activiteiten

Achter de schermen wordt al weer volop gewerkt aan leuke activiteiten voor het komende halfjaar. Denk bijvoorbeeld aan yoga, bloemschikken, fotografie, schilderen, een rondrit over Schokland. En er volgt meer.

Waar ook over nagedacht wordt is het weer opstarten van gespreksgroepen, zoals voor lotgenoten en nabestaanden.

Je bijdrage aan activiteiten kun je in het vervolg ook voor aanvang met een pin betaling doen.

Boekbespreking door Corrie Sleebos

2021 Angst na kanker (kaft)

Angst na kanker

Wat als je bang bent opnieuw ziek te worden.

“Vrijwel iedereen die te maken heeft gekregen met kanker, heeft in meer of mindere mate angst voor een eventuele terugkeer ervan. Dat is heel normaal. Maar soms gaat die angst je leven beheersen. Elk pijntje, elke vermoeidheid lijkt dan een teken te zijn dat 'het' weer terug is. Kanker haalde je leven overhoop en je wilt er niet aan denken dat dit opnieuw zal gebeuren. Toch denken veel mensen hieraan.”

De psychologen Jan Verhulst, die zelf te maken kreeg met kanker, en Coen Völker, verbonden aan het Helen Dowling Instituut en gespecialiseerd in psychologische zorg na kanker, zijn de auteurs van dit boek en maken die angst bespreekbaar. Ze gaan in op hoe angst ontstaat en geven je talloze praktische handvatten mee om de angst beter hanteerbaar te maken, zodat je je blik weer op de toekomst durft te richten.

Het eerste hoofdstuk is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De auteur Jan Verhulst beschrijft zijn ervaringen toen hij te horen kreeg dat hij (prostaat)kanker had. Hij vertelt hoe hij in de ban raakte van angst. In zijn praktijk als psycholoog ontmoet hij cliënten die gevangen zitten in angst, maar nu hijzelf de angst in de ogen keek, merkte hij dat hij nooit gewend was om over zijn eigen diepste angsten te praten. Wat doet het met je als de medische behandeling achter de rug is en je er 'alleen' voor staat. Hoe vang je dat op? Hoe gaan je naasten daarmee om?

In het tweede hoofdstuk staan de mogelijke reacties op de diagnose kanker centraal. Aandacht wordt gegeven aan hoe de geest van de mens met stress omgaat. Hoe werken mogelijke coping- of afweermechanismen, zoals ontkenning en verdringing? De auteurs gaan in op posttraumatische stress. Hoe je met traumatische situaties omgaat, bepaalt ook je verwerkingsproces.

Het derde hoofdstuk gaat specifiek in op de mogelijke manieren van omgaan met de angst voor terugkeer van de kanker. Het beschrijft wat je zelf kunt doen, wat je omgeving kan doen en welke professionals je zouden kunnen helpen.

In de epiloog staat het omgaan met de dood centraal. Auteur Verhulst onderzoekt zijn persoonlijke angst, waar hij nu eigenlijk zo bang voor is: is dat de dood zelf, of het proces van doodgaan? Of het afscheid moeten nemen van zijn dierbaren, de aftakeling of de pijn? Waar mogelijk probeert hij handvatten te bieden om die specifieke angst te lijf te gaan.

Door het hele boek heen worden situaties en kwesties geïllustreerd aan de hand van praktijkvoorbeelden en ervaringen. Het doel van de auteurs met dit boek is om: troost te bieden aan, helderheid te geven over en steun te ontwikkelen voor mensen die last hebben van angst voor terugkeer of verdere ontwikkeling van kanker. Weet dat heel veel mensen hier last van hebben. Weet ook dat er gelukkig wel iets aan te doen is.

Voor mij is dit het beste boek wat ik tot nu toe gelezen heb over angst rondom kanker.
De veelzijdigheid aan informatie, instructies en suggesties is zo ruim dat ik me niet kan voorstellen dat er niet voor iedereen iets uit te halen is. Van harte aanbevolen!
Corrie Sleebos

Angst na kanker. Wat als je bang bent opnieuw ziek te worden.
Jan Verhulst, Coen Völker
Uitg. Lannoo nv, Tielt. 2018
190 pagina's
ISBN 978 94 014 46877

Dit boek ligt in het Toon Hermans Huis en mag uitgeleend worden. Vraag ernaar bij de gastvrouw.

Gezien en gelezen

door Gerben Schrale. Het hele artikel lezen? Klik op de rode button.
Onderzoek naar achilleshiel van kanker.
'Zonder resistentie zou niemand eraan hoeven overlijden’
"Zo'n 40 procent van de kankers kunnen we voorkomen door gezonder te leven": experts beantwoorden 10 veelgestelde vragen over de ziekte
Later, een film van kunstenaar en ex-kankerpatiënt Annick Sickinge (23), verbeeldt de verhalen van mensen die in hun jeugd kanker kregen.
Team Westland haalt duizelingwekkend bedrag van 937.000 euro binnen voor strijd tegen kanker

De column van Piet

Herfst

Vember,tember,cember … somber? Nee, integendeel mijn gevoel voor klank krijgt een boost bij het voluit uitspreken van deze klanken. Ik duik diep in de kraag van mijn gevoerde winterjas, druk mijn pet over de oren en laat mijn voeten knisperen in de goudbruine bladeren die mijn 75 kilogrammen soepel opvangen.

Sinds ik een stappenteller gedownload heb moet ik elke dag mijn quotum vollopen en enthousiast loopt mijn neus mee zodat ik de nodige papieren zakdoekjes moet inzetten ten einde de stroom in te dammen. Het snelle invallen van de duisternis bepaalt me bij de eindigheid (van de dag) en het naderende einde van het jaar. Het is november.

In deze maand is de klimaattop gepland waarin de eindigheid van de aarde als neventhema van het veranderende klimaat dicht(er)bij komt. Word ik toch wat somber? Tja, wat de politieke daadkracht betreft: zeker. O, onze planeet zal nog wel een tijdje doordraaien, maar als seizoenen steeds onduidelijker van elkaar te onderscheiden zijn, is de herfst metaforisch ingetreden. Wij aardbewoners draaien namelijk zelf ook door, alsof er niets aan de hand is. ‘Ach, laten we het gezellig houden’ is de dooddoener die ik nu ook functioneel inzet. Want ik ben niet gaan demonstreren in Den Haag en mijn leeftijd, al in de vroege wintertijd beland, mag geen excuus zijn.

Laten we het dus gezellig houden: de barbecue aansteken wou ik bijna zeggen, denkend aan onze bla-bla-roepende, niet weg te krijgen verbalist uit het torentje. Maar vlees rooster je niet in dit jaargetijde, zouden we sowieso niet meer moeten roosteren. O, ja, we zouden het gezellig houden. Een poging: Vorige week reed ik met mijn auto van Emmeloord naar Kollumerpomp. Nooit van gehoord, zegt U? Ja, dat kan uiteraard.

Kollumerpomp ligt op 4 kilometer afstand van Kollum, ooit ‘hoofdstad’ van Kollumerland met een gemeentehuis, nu opgegaan in een groter verband, in Noordoost Friesland. Daar werd ik om 19.30 uur verwacht om een lezing te houden. Aangezien ik een uur te vroeg was, besloot ik een kop koffie te drinken in ‘De Pater’ op Dokkumer Nieuwe Zijlen. Daar gearriveerd leken de ramen wel verduisterd alsof het oorlogstijd was. Geen koffie en ook geen troostbakje in het andere plaatselijke restaurant. Ik wist er echter nog een in het dorp Ee. Pijnlijk kwam ik er achter, dat men daar evenmin gasten verwacht op dinsdag tussen vijf en zeven in de herfst.

‘Het valt niet mee op het platteland’ schrijft Kees ‘t Hart in zijn boekrecensie over ‘De heilige Rita’, roman van Tommy Wieringa die op het Twentse platteland speelt. Zonder koffie, met weemoedige gedachten over de teloorgang van het Friese platteland, kwam ik aan bij het Trefpunt in K. en trof daar 9 enthousiaste dames ook minstens in de herfst van hun leven en hield er mijn lezing. Ter ere van hun gast lieten ze nog oranjekoek aanrukken in de pauze en mocht ik een lied inzetten dat ze traditiegetrouw zongen aan het begin van de avond.

Als verrassing werd ik bijna beloond met een schapenkaasje, dat ‘helaas’ niet voorradig was, omdat schapen nu eenmaal geen melk geven in november. Het deed me denken aan mijn moeder die vroeger schapenkaasjes maakte op onze boerderij. Dus kreeg ik knabbels, smeerseltjes en andere lekkernijen, mooi verpakt in een mandje. Eerlijkheidshalve kon ik volmondig zeggen, dat ik die kaas niet miste maar mijn moeder soms nog wel. Om 22.00 uur verliet ik het Trefpunt in opperbeste stemming en belde naar huis dat het een prachtavond was geweest!

piettalsma@kpnmail.nl
Piet Talsma
Als u wilt reageren, stuur dan een e-mail naar info@thhemmeloord.nl
U ontvangt dit bericht omdat u zich hebt aangemeld voor onze nieuwsbrief. Wilt u geen nieuwsbrieven meer ontvangen, dan kunt u zich afmelden door te klikken op 'Afmelden' hieronder
thh-logo-website-the7-250
Nijenbeek 4-B
8303 ZA Emmeloord
thh-logo-website-the7-250
facebook twitter email website