‘De vrijwilligers van het Toon Hermans Huis zijn allemaal heel aardig en belangstellend. Heel betrokken ook. Je kunt het gesprek zo weer oppakken en hoeft niet steeds opnieuw je verhaal te doen.’ Marijke van Gent is een van de trouwe bezoekers van het inloophuis. ‘Het gaat heus niet altijd over je ziek-zijn, maar deze mensen luisteren gewoon naar je. Ze hebben bijvoorbeeld geen oordeel over hoe lang het al geleden is.’
Marijke (63) kreeg vier jaar geleden de diagnose borstkanker, nadat ze een gaatje in haar borst ontdekte. ‘Ja, een gaatje. Achteraf hoorde ik dat het dan altijd kanker is.’ Twee operaties, dertig bestralingen en zes chemokuren verder is ze uitbehandeld. Ze moet nog wel een aantal jaar hormonen slikken en kan haar arm niet goed bewegen. Erover praten lukt niet altijd, merkt ze. ‘Het is voorbij, zeggen mensen dan, Je hebt je haar weer dus niet meer zeuren, maar ik denk niet dat het ooit voorbij is.’
In het Toon Hermans Huis kan ze zich makkelijk uiten. ‘Het is een prachtig initiatief. Ik vind het ook zo bijzonder dat de vrijwilligers je herkennen en weten wie je bent.’ Toen ze net de diagnose kreeg, had ze niet zo’n behoefte om erover te kletsen. Nu wel. ‘Je weet van elkaar wat je hebt, maar er wordt zelden over doorgepraat. Ik zie een stuk of vier bezoekers regelmatig en dat is fijn. Dan heb je het even over wat je hebt meegemaakt.‘
Bang dat het terugkomt, is de Emmeloordse niet. Al schrok ze zich rot toen ze een tijdje geleden een knobbeltje op haar schouder voelde. Dat bleek gelukkig loos alarm. ‘Ik ben nu weer zoveel mogelijk de ‘oude’, in hoeverre je dat nog kunt zijn natuurlijk.’
