Ik dacht: Dat doe ik wel even… ze halen de kanker weg… dan is het klaar en daarna pak ik mijn oude leven weer op. Nou, écht niet. Alles kost mij moeite en mijn hersenen zijn nog steeds moe. Ik wil niet dramatisch doen, maar ik vond het een hel. Door 10 januari 2015
De pijn van het gemis is enorm, daar wil ik niet stoer over doen. Want daar wen je niet aan. Er is een gat geslagen in mijn leven welke niet op te vullen is. Door 10 januari 2015
Zie ik ze nog opgroeien? … Soms vliegt het me aan… Gelukkig vind ik een luisterend oor bij de vrijwilligers van het Toon Hermans Huis. Door 10 januari 2015
Nee… we praten in het Toon Hermans Huis niet alleen maar over kanker! We lachen en giebelen héél wat af met z’n allen. Door 10 januari 2015
Met elkaar bloemschikken of schilderen in het Toon Hermans Huis is de zinnen verzetten en tóch weten dat de mensen om je heen je met een half woord begrijpen en jij hun. Door 10 januari 2015
Ik voel me vaak een zeurkous. Die kanker is nu toch voorbij? Mensen vragen niet eens meer hoe het met me gaat. Ik heb nog zoveel klachten maar ik durf het in mijn vriendenkring niet te noemen. Door 10 januari 2015
Ik voelde mij zo machteloos om mijn liefste zo te zien. Ik kon niets doen. Ik stond erbij en keek er naar. Het gebeurde gewoon. Ik zorgde en hield alle ballen in het gezin omhoog. Toen de behandelingen voorbij waren en de rust weerkeerde kwam bij mij pas de klap. Door 10 januari 2015
Gewoon even lekker bij elkaar zitten in het Toon Hermans Huis. Samen een bakkie doen… Ze weten wat ik voel als ik aangeef moe te zijn, ik hoef niets uit te leggen. De draad die ons verbindt is de ervaring van hoe het is om kanker te hebben. Door 10 januari 2015
