Gespreksgroep is geen ‘Henny Huilmanshow’
Als je me jaren geleden had gevraagd wat ik van lotgenotengroepen vond, was ik daar niet positief over. Integendeel. Misschien was het de naam ‘lotgenoten’ die mij deed vermoeden dat het hier om slachtoffers gaat die zich ook als slachtoffer gedragen zonder zich bewust te zijn zelf ook iets te kunnen doen aan de situatie. Dat beeld van lotgenoot sprak mij helemaal niet aan. ‘Natuurlijk overvalt een ziekte je en voel je je als slachtoffer. Maar dat betekent niet automatisch dat je daar ook ongelukkig door moet worden en blijven’, vind ik. ‘Je bent immers meer dan alleen je ziekte’. Daarom wil ik me ook niet met mijn ziekte identificeren. Ik heb me om die reden bijvoorbeeld ook nooit aangesloten bij een patiëntenvereniging. Maar ik heb mijn mening wel herzien als het gaat over lotgenotencontact. In de gespreksgroepen, zoals ik die heb ervaren in het Toon Hermans Huis, heb ik de meerwaarde ervaren. Een meerwaarde die je niet krijgt als je alleen met een professional over je problemen praat. In een lotgenotengroep zijn het ervaringsdeskundigen die het verschil maken. En dat verschil is groot!
Gespreksgroepen
Een tijd geleden ben ik betrokken bij de start van de gespreksgroepen. Een prachtig initiatief van het Toon Hermans Huis. Samen met Corrie, Erna en Gineke zijn we toen gestart met gespreksgroepen. Zes ochtenden verspreid over ongeveer twaalf weken waarin deelnemers met elkaar praten over waar ze tegenaan lopen en hoe ze daarmee omgaan. Meestal in de hoop handvatten te krijgen om beter om te gaan met de eigen situatie.
Onlangs hebben we een gespreksgroep afgerond en ik moet zeggen dat ik daar met veel plezier op terug kijk. Ik merk dat de deelnemers, ondanks al hun ellende, vaak manieren hebben gevonden om te gaan met hun ziekte of met aspecten daarvan. Soms zelfs zonder dat ze zich hier zelf helemaal van bewust waren. En niemand binnen de gespreksgroep vertelde zijn of haar verhaal met het doel om de ander te adviseren. Want dat komt vaak heel belerend over. Nee, niets van dat alles. Het was gewoon het delen van eigen ervaringen. Kwetsbaar, authentiek en daardoor zeer geloofwaardig. En daar leer je pas echt van. Ik in ieder geval wel. Je kan zelf bepalen wat je aanspreekt en wat niet, zonder dat je dit hoeft uit te leggen. En dat leidt gelukkig nooit tot oeverloze discussies. Het gaat immers niet om wie er gelijk heeft. Het zijn gewoon eigen ervaringen.
Resultaten
Ik merkte dat de bijeenkomsten mij, maar ook de andere deelnemers, hielp in de zes keer dat we bij elkaar zijn geweest. Ik merkte ook dat het prettig was om je verhaal te vertellen en de herkenning en erkenning van de ander te ervaren. Dit had ik vroeger nooit voor mogelijk gehouden. Door deze openheid en vertrouwdheid werd de gespreksgroep een hele hechte club. Mijn sluimerende vooringenomenheid over lotgenotencontact is inmiddels helemaal verdwenen en ik zie de meerwaarde ervan meer dan ooit in. Geen ‘Henny huilmanshow’, zoals ik het wel eens noemde, maar een hele effectieve en goede manier om van elkaar te leren. Zeker in zo’n ingrijpende situatie als waarin wij beland zijn. Het was bovendien erg gezellig. Daarbij helpt het als één van de deelnemers, zoals in ons geval, graag bakt en ons iedere keer verraste met wat heerlijks bij de koffie.
Ook niet onbelangrijk denk ik😊
Henk Evers
Donderdag 11 oktober start een nieuwe gespreksgroep.
Klik hier voor meer informatie en om u aan te melden.