Wie het Toon Hermans Huis in Emmeloord binnenstapt, kan worden begroet door Anneke de Jong en Dory van Ham. Zij vervullen beiden met veel plezier de rol van gastvrouw en zorgen ervoor dat cliënten zich op hun gemak voelen. ‘De ene keer willen de verhalen heel goed loskomen en soms valt er ook een stilte.’ Dory: ‘Dat mag ook. Je hoeft je verhaal niet te vertellen. Als je dat kwijt wilt oké, maar het is geen verplichting. Dat geldt ook voor de familie trouwens. Er wordt namelijk bijna nooit aan hen gevraagd hoe het gaat.’
Je thuis voelen, eventueel meedoen met een activiteit, een luisterend oor vinden, even niet ziek zijn; daar draait het om. Anneke stuurde direct een sollicitatiebrief toen ze in de krant las dat er in Emmeloord een inloophuis voor (ex-)kankerpatiënten en hun naasten zou komen. ‘Een vriendin van mij, die al jaren een Toon Hermans Huis in Rotterdam bezoekt, vertelde altijd fijne, gezellige en enthousiaste verhalen. Ik was bovendien net met pensioen en wilde iets doen met mijn vrije tijd.’ Dory is ‘oncologieverpleegkundige in ruste’ en kwam via haar buurvrouw, die in het bestuur zit, bij het Toon Hermans Huis terecht.
‘Ik heb het zelf ook nodig’, zegt Anneke. Dory knikt instemmend. ‘Het verrijkt je door met de eindigheid van het leven bezig te zijn. Dat klinkt heel zwaar, maar het kan zomaar gebeuren dat je kanker krijgt. Als ik zie hoe positief mensen daarmee omgaan, dan heb ik daar echt bewondering voor.’
