(Borstkankerdagboek deel 1, geschreven in 2006)
In de eerste dagen van januari 2005 staat Catharina voor de spiegel, klaar om onder de douche te stappen. Ze rekt zich nog eens lekker uit. Dan ontdekt ze ineens iets bij haar borst, een ingetrokken tepel en ze voelt ook iets hards als ze de plek met haar vinger aanraakt. De onrust is gewekt, maar ze is vervuld van ongeloof dat het ‘iets’ is. Ze negeert het een paar dagen en ontkent voor zichzelf dat ze actie moet ondernemen. Na dagen belt ze de huisarts voor een afspraak en ook dan zegt ze er maar meteen bij dat het waarschijnlijk ‘niets’ is. Het pakt anders uit.
Zo begint het boek en voor menige vrouw met borstkanker zal dit herkenbaar zijn. Je wilt er in eerste instantie niet aan. In 2003 was Catharina gestopt met haar baan. Zij is jurist. Het was een hele drukke stressvolle baan en ze had zich nu verheugd op een lege agenda die ze zelf kan invullen. Haar partner heeft ook een goede baan, waardoor er genoeg inkomen is. Ze heeft een man Bram en drie jonge kinderen, twee pubers en Daan van 7 jaar. En dus genoeg te doen. Het geeft mogelijkheden wat meer op de school van haar kinderen mee te helpen.
Als blijkt na onderzoek dat het om borstkanker gaat staat het leven van Catharina op de kop. Ze zegt het zo:”Wij, mensen zijn allemaal op weg van A naar B en de diagnose kanker zet je leven stil”. Het normale leven wel te verstaan. Ze komt in een achtbaan terecht van onderzoeken, uitslagen, beslissingen nemen, behandelingen. Ze is doodmoe.
Het schrijven wordt noodzaak voor haar en dat het later als boek uitgegeven wordt heeft als reden dat ze met dit schrijven zo heel graag een bijdrage wil leveren aan vrouwen die hetzelfde over komt. De vrouwen die ook doodziek van de chemo worden en kaal, misselijk en dat ze dan zullen voelen dat ze niet de enige zijn. Voor in het boek staat zelfs een emailadres waar je naar kunt mailen als je daar behoefte aan hebt.
Schrijven is een hulpbron. Catharina heeft meer hulpbronnen zoals haar relatie met haar zus Joyce en vrienden en niet te vergeten haar gezin. De kinderen zijn alles voor haar en haar grootste angst is dat ze ze niet zal kunnen zien opgroeien. Die onzekerheid. Ik vind dat zij er in is geslaagd je helemaal met haar mee te laten leven door de zeer openhartige manier van schrijven. Voor mij was helemaal niet zwaar om het te lezen doordat ik me bij haar betrokken ging voelen en graag het boek(je) 166 pagina’s weer oppakte.
Niets blijft onbesproken zoals bijv de reactie van de buitenwereld:”Dus, je wordt kaal…jij hebt ook wel heel veel spanning opgebouwd in je werk… kies voor liefde, alles heeft een bedoeling… heb vertrouwen in je lichaam, dan komt alles goed”. Catharina kan er niks mee. Het is snel en makkelijk gezegd. Ze voelt zich verraden door haar lichaam. Ze heeft het onheil totaal niet aan zien komen. Stiekeme celdeling. Nooit heeft ze wat gevoeld. Geen enkel seintje gehad.
Heel belangrijk is de info van artsen. Al snap je niet alles, je wilt alles weten en horen. Die relatie met de dokter geeft vertrouwen. (ongeacht wat mensen in onze tijd opzoeken op het internet)
Het leven is veranderd. Catharina voelt zich kwetsbaar. Van vrienden ervaart ze heel veel steun. Vaak komen ze langs voor een gesprekje, een glaasje en ondersteuning, want er lopen wel drie kinderen rond voor wie het ook ontzettend moeilijk is. Als er wat spanning komt op de relatie met Bram, voor beide is er veel stress, is dat wel moeilijk. Het is de eenzaamheid van beide. De een is te moe, te ziek van de chemo, de ander wil helpen maar staat eigenlijk machteloos en dan wordt er gezwegen door beide. Catharina: “Paniek en angst zijn niet in woorden uit te drukken. Het is een gevoel diep van binnen. Het verschil tussen begrijpen dat iemand bang is en het voelen.”
Wat ook vrijheid geeft voor Catharina, is een lang gekoesterde wens om naar de Kunstacademie te gaan. Via schilderen of welke kunstzinnige uitingen dan ook, kun je je verdriet verwerken. Het is een belangrijke hulpbron. Nadat de laatste behandeling is geweest geeft Catharina hier gevolg aan.
Catharina ziet zich voor veel dilemma’s geplaatst. Zo is die daar van wel of niet meteen een borstreconstructie. Bij Catharina is in tweede instantie haar borst geamputeerd. Zij kiest er voor om het niet in 1 operatie te doen en rustig de tijd nemen om een keuze te maken. Na verloop van tijd voelt ze weer iets, verdikkingen in de lies. Moet ze er wel of niet mee naar de dokter. De dokter denkt dat het onschuldig is en zegt dat ze zich maar niet te veel zorgen moet maken. Catharina vraagt zich af hoe je dat doet, niet te veel zorgen maken. Afblokken dan maar. Het blijkt later inderdaad onschuldig, na onderzoek.
Waar Catharina weer erg van kan genieten is een vakantie met haar gezin. Veel samen doen. En van sporten. Dat geeft een goed gevoel. Wat belangrijk is dat ze serieus genomen wordt. Dat er een beroep op haar gedaan wordt voor een werkje voor de school van de kinderen i.p.v. dat ze niet gevraagd wordt om reden dat ze kanker heeft ‘gehad’. Zien en gezien worden: “Kanker is een proces dat veel kanten raakt van het bestaan. Het wordt niet meer zoals het was. Die ontwikkeling brengt ook veel aan kennis en inzichten. Je krijgt de drang om veel mee te maken, uitdagingen aan te gaan. Het is een tijd van bezinning en een tijd om je grenzen te verleggen”.
Maar wat is de zin van dit alles, vraagt Catharina zich af. De conclusie die ze trekt is dat de dingen gebeuren die op zichzelf geen zin hebben. Er is geen antwoord. Dat is aanvaarden van je lot. Ze zegt: “welke betekenis geef ik er zelf aan. Maanden is mijn leven stilgelegd en ben ik op mijzelf teruggeworpen. Daardoor heb ik mijzelf beter leren kennen. Wat een prachtige zingeving!”.
Terugkijkend na een jaar zegt Catharina van sommige mensen, sinds kanker, niks meer te horen.
De controles zijn goed. De vermoeidheid blijft , ook zonder dat ze buitenshuis werkt. Ze gaat dan even liggen waardoor ze weer verder kan.
Ze besluit met de zin waar ze zo’n beetje mee begon. Iedereen is onderweg. Doelgericht van A naar B. De diagnose kanker betekent dat die reis ruw wordt stilgelegd. Inmiddels heb ik mijn reis hervat met onbekende bestemming Een mooi en eerlijk geschreven dagboek van een dappere vrouw.
