De oncologieverpleegkundige is een belangrijke schakel in het behandelingstraject van mensen die de diagnose kanker hebben gekregen of een nabehandeling ondergaan. Joke van Tuijl begon in 1996 als verpleegkundige in het ziekenhuis van Lelystad als mammacareverpleegkundige en werkte vanaf 2001 als oncologieverpleegkundige in het Dr. Jansenziekenhuis in Emmeloord. Na de fusie tot de IJsselmeerziekenhuizen was ze op beide locaties werkzaam. Er worden in Emmeloord geen chemokuren meer gegeven en daar is ze nu nog slechts één middag in de week aanwezig om patiënten op te vangen en te ondersteunen.
Voor velen lijkt dit een zwaar beroep. Joke nuanceert dit. “Soms neem je wel iets mee naar huis, maar over het algemeen kan ik het goed van me afzetten. Dienstbaarheid zit in je en je krijgt er veel voor terug. Bij ziekte verdwijnen rangen en standen; is iedereen gelijk. Dat is het fijne van het vak.”
Ze geeft voorlichting aan patiënten over wat hen te wachten staat en kan iedere dag benaderd worden voor vragen. Ze vindt het jammer dat het niet meer, zoals vroeger, mogelijk is uitgebreid een vinger aan de pols te houden. Door bijvoorbeeld op gezette tijden eens te informeren hoe het gaat. De verhoogde werkdruk verhindert dat. “De nazorg is hierdoor helaas niet optimaal.”
Joke vindt initiatieven als het Toon Hermans Huis en andere inloopprojecten dan ook een enorm goed initiatief. “De contacten vinden niet plaats dicht bij het bed of in een ziekenhuisomgeving. Hierdoor komen lotgenoten makkelijker met elkaar in contact en gesprek. In het verleden organiseerden ziekenhuizen dergelijke bijeenkomsten en daar bleek behoefte aan te zijn. De deelnemers aan deze bijeenkomsten hadden veel aan elkaar. Vanuit het ziekenhuis gezien is het fantastisch en belangrijk dat er een grote groep van vrijwilligers dit heeft overgenomen.”
tekst: Henk ter Beest
foto: E3 Fotografie (Carolien)
redactie: Bodé Media
